De Gentse hellingen: een haat-liefdeverhouding

“Toen ik ging studeren in Gent, heb ik een oude fiets gedoopt tot kotfiets. Omdat ik ergens had gelezen dat voorwerpen minder snel gestolen worden als je ze personaliseert, ging ik aan de slag met mijn fiets. Ik heb ‘m felblauw gespoten en er in het wit ‘Sjors’, zijn naam, op geschilderd.

Met die fiets beklom ik in een van de eerste weken van het academiejaar de helling aan de Vooruit. Het was 2001, enkele weken na de aanslagen op de WTC-torens in New York. Tijdens die beklimming klonk er plots een enorme knal. Het was zo luid dat mensen in paniek schoten en op hun buik gingen liggen uit schrik voor een aanslag. Ikzelf schrok ook, mijn hart ging als een gek tekeer. Wat bleek? Mijn achterband was ontploft. Met het schaamrood op de kaken riep ik snel naar de mensen in mijn omgeving dat het ‘maar’ een band was. Ik schaamde me enorm. Nu, meer dan twintig jaar later, kan ik erom lachen. Typisch dat ik zoiets meemaak.”

“Het moet een jaar of 22 geleden zijn, maar ik herinner me de afdaling van de Sint-Kwintensberg nog heel goed. Na een les in de Ledeganck nam ik de fiets richting het centrum van de stad. Zoals bij de meeste studenten ging het om zo’n echte, oude studentenfiets. Met wat gebreken dus. Een paar dagen eerder was de kabel van de achterrem geknapt, helemaal kapot door slijtage. Tijdens de afdaling voelde ik plots een knak. Mijn voorrem had het ook begeven.

Ik naderde de Verlorenkost razendsnel en veel tijd om na te denken was er niet. Remmen met mijn voeten was geen optie, daarvoor ging ik te snel. Er zat maar één ding op: me laten vallen. Ter hoogte van de Nederkouter heb ik mezelf op de borduur gesmeten, waarna ik nog even verder bleef rollen. Gelukkig hield ik er enkel een paar blauwe plekken, een schaafwonde en een gekneusd imago aan over. De dag nadien ben ik mijn fiets wijselijk naar de fietshersteldienst van de UGent gaan brengen.”

“Ik zat op kot in de buurt van het ‘Boerekot’, aan Coupure Links. Ik had afgesproken met vrienden in het centrum van Gent en moest daarvoor de Theresianenbrug over, een klein, steil brugje over het water met een hoog stijgingspercentage. Net voor ik het brugje opga, zie ik mijn ex-vriendin langs de kant van de weg staan. Ik schrok en zwaaide nog net voor ik de klim kon inzetten.

Na twee à drie meter voelde ik al: ik geraak niet boven. Ik geraakte nog amper vooruit en stond quasi stil. Mocht mijn ex-vriendin er niet hebben gestaan, zou ik waarschijnlijk zijn afgestapt. Maar ik wilde me niet laten kennen, dus ik zette mijn beenspieren nog wat extra onder druk en met mijn laatste krachten raakte ik toch boven zonder te moeten afstappen. Enkel mijn pedaal moest eraan geloven: ik had zo hard getrapt dat ik ‘m had krom geduwd. Levensles: oude vriendinnen imponeren met bergop fietsen, brengt je linea recta naar de fietsherstelplaats.”