Meyrem Almaci schrijft een brief gericht aan haar 18-jarige zelf

Meyrem Almaci schrijft een brief aan haar 18-jarige zelf. Welke raad heeft ze voor de jonge Meyrem, die als eerste Turkse meisje uit haar gemeenschap de stap naar het hoger onderwijs zet?

Liefste Meyrem,

Je staat op het punt het middelbaar af te ronden, ASO dan nog. Het is niet evident geweest, dat weten we. Als eerste Turkse meisje uit je gemeenschap dat geen snit en naad volgde, hoewel iedereen je dat wel aanraadde.

Nu komt de grote keuze: wat ga je studeren in het hoger onderwijs? Want dat je gaat voortstuderen, daar twijfel je geen seconde aan. Er zijn twee opties, op basis van wat je kent: dokter worden – wat je ouders graag willen – of advocaat. Dat laatste is geen verrassing, we zijn altijd al bezig geweest met de strijd tegen onrechtvaardigheid en het lijkt logisch om rechten te studeren.

Ik waarschuw je meteen: je eerste jaar aan de unief wordt niet evident. Je vertrouwen in je intuïtie zal een deuk krijgen. Je zal je een vreemde eend in de bijt voelen in die nieuwe wereld. Maar je komt er wel weer bovenop. De wil om de negatieve stemmen ongelijk te geven en te tonen dat je het wél kan, is te groot. Het alternatief – stoppen met studeren en vroeg trouwen – is niet aan ons besteed.

Had ik het toen geweten, zou ik niet voor rechten gekozen hebben. Dat ‘verloren’ jaar zal je een andere richting uitsturen en de universiteit doen inruilen voor drie jaar sociaal-cultureel werk. Let goed op: je zal er les krijgen van Filip Watteeuw. Onthoud die naam, want je komt hem later nog tegen.

Op dat moment voelen we dat we nog niet uitgestudeerd zijn en keren we terug naar de UGent, om ons aan Vergelijkende Cultuurwetenschappen te wagen. Het wordt een boeiende periode en je wordt intellectueel uitgedaagd. Je komt in contact met professoren Jaap Kruithof, Rik Pinxten en Freddy Mortier. Zelfs nu, bijna dertig jaar later, herinneren ze zich jou nog steeds als ‘die brok energie’.

Je staat voor een nieuw begin. De komende jaren ga je de stad Gent ontdekken. Terwijl je in Sint-Gillis-Waas alle straten en iedereen uit het jeugdhuis kent, zal het nu anders zijn. Van een dorp naar een grote stad. Debatavonden, fuiven en concerten, geniet ervan met volle teugen.

Meyrem, je kiest niet voor de makkelijkste weg. Dat is een beetje ons ding, maar vraag toch hulp als het niet meer gaat. Als je je alleen voelt op kot, zoek dan mensen op waarmee je kan praten. Ze zijn er, want je bent niet de enige die zich zo voelt. Ontdek hoe de wereld in elkaar zit en waar je interesses liggen. Laat vooral niemand anders bepalen wat voor jou het beste is.

Er zullen altijd mensen zijn die niet in je geloven, maar zet door. Wat ze bij jou koppigheid en naïviteit noemden, noemen ze nu doorzettingsvermogen. Je oudere broers en zussen, die minstens even intelligent zijn als jij, hebben kansen gemist door de vooroordelen van anderen. Door jouw doorzettingsvermogen hebben de kinderen die na jou kwamen wél kansen gekregen.

Ik schrijf deze brief op een moment dat ik weer op een kruispunt sta in mijn leven. Maar ik besef door mijn studentenjaren dat ik ook nu weer op mijn pootjes terecht kom. Vertrouw op je intuïtie, dat is de enige manier om dat ticket naar zelfstandigheid en onafhankelijkheid dat je zo graag wil, te verzekeren. Blijf je hart volgen en verlies nooit je verontwaardiging. Durf te denken en bakens te verzetten. Maar luister ook af en toe naar je vrienden: als de foor staat, moet je echt beginnen studeren.

Meyrem